Suwara Kuwi

Suwara Kuwi

“Hana, kowe ora garap PR maneh?”

Suwara kuwi esih kelingan ning pikirane Hana Susanto awit sepuluh taun biyen nganti saiki, nganti Hana wis dadi mahasiswa.

Suwara kuwi mesti krungu ning kupinge Hana, suwara sing beda karo suwara-suwara liyane, suwara sing gawe Hana tetep mangkat sekolah. Ya, sepuluh taun biyen Hana esih SD, esih dadi bocah sekolah kelas 4 umur 10 taun, bocah sing paling sering ora garap PR, lan mesti dikon metu karo gurune kanggo gapar PR ning jaba.

Nganti sawijining dina, sing duwe suwara kuwi mau metu saka kelas kanggo ngewangi garap PR Hana. Ya hasile mesti bocah loro kuwi dihukum dikon nyapu kelas sawise pelajaran rampung. Sing duwe suwara iki mau pancen aneh, Hani jenenge.

***

“Hana, PR-ku durung tak garap, aku karo kowe bebarengan ning jaba kelas saiki, hahaha”.

 Saiki Hani dadi bodho merga sengaja ora garap PR, lan saiki malah dadi tolol merga ngejak Hana dolan layangan tinimbang mlebu sekolah dina kuwi. Layangan pancen duwe cerita dhewe ning unggal mili benange, kaya Hani sing tiba ning got sawah lagi dheweke dolanan. Hana sing nyoba nulungi malah melu tiba ning kana, lan akhire cah loro kuwi mau padha-padha guyu cekakakan.

“Hani katon ayu nek lagi guyu kaya ngana kuwi.” Jare Hana ning jero atine.

Awit dina kuwi, Hana ora tau dikon metu ning jaba kelas merga ora garap PR. Sebabe Hani sing terus ngewangi garap PR Hana, Hani kuwi bocah wadon sing pinter, apikan, lan pancen seneng nulis. Dheweke remen nulis ning kertas buku cilik pas lagi garap PR bareng karo Hana, tapi nek Hana takon nulis apa lang kanggo sapa, wangsulane Hani mesti “kanggo wong sing paling ditresnani karo aku, wong sing senasib karo aku.”

Kadangkala Hani ngobrol karo si mbah Hana pas Hana lagi sibuk garap PR. Si Mbah kuwi wis Hani anggep kaya simbahe dhewe. Hani uga remen ngewangi simbah nyapu latar omah.

Sak wise garap PR, Hani mesti jaluk upah ning Hana, nanging upahe dudu duit sing dijaluk Hani, nanging ngejak Hana dolan ning Lapangan. Lapangan pancen dadi panggonan sing paling disenengi, panggonan sing akeh kupu-kupune. Hani kuwi seneng kupu-kupu karo layangan. Jarene, kupu-kupu kuwi kewan sing paling duwe akeh makna.

Tekan kana, Hana karo Hani langsung golek kupu-kupu. Hani paling seneng kupu-kupu sing wernane ungu.

            “Hana, deloken apa iki sing tak cekel aku. Kupu-kupu ungu, kupu-kupu sing paling tak senengi aku.”

“Apik tenan Ni. Arep digawe apa kupu-kupu kuwi?”

“arep tak gawa mulih, ben bisa tak delok terus.” Wangsulan Hani pisan nyekel kupu-kupu kuwi mau

“loh ko digawa mulih? Kan alam kuwi panggonan asline?”

“aku kan wis kandha, aku seneng karo kupu-kupu iki.”

“ora, Ni. Kuwi dudu seneng jenenge, nek seneng iki kowe ora bakal tega nek kupu-kupu kuwi digawa mulih ning omah, kuwi jenenge nyiksa, mesakake. Kupu-kupu kuwi luwih seneng mabur ning alam bebas.”

“nanging, aku janji arep tak rawat kupu-kupu kuwi.” Wangsulan Hani

“nganthi kapan kowe bisa ngerawat kupu-kupu kuwi? Nek pancen seneng, maburke wae, ben kupu-kupu kuwi wae sing ngerawat awake dhewe. Seneng iki ora mesti duweni Hani.”

Akhire Hani manut karo Hana, teras kupu-kupu kuwi dimaburke ning alam bebas.

***

Kuwi sing sering dilakoni Hana karo Hani nganti kelas 6, nganti sawijining dina, sakwise dolan ning lapangan kuwi, bengine Hana karo simbahe mara menyang terminal merga Hana arep pindah ning Semarang merga Hana arep sekolah SMP ning kana. Hana kuwi diasuh dening simbahe awit umur rong taun, Hana ora ngerti wong tuwane ning endi, sing Hana ngerti mung asmanipun yaiku Bapa Susanto lan Ibu Wiwit Rahmawati.

Pamitan? Kuwi sing kudune dilakoni Hana ningHani, wong sing wis ngubah awake. Saminggu sakwise Hana lunga, ngalamun dadi kegiatan anyar Hani, apa salahe Hani nganti Hana ora pamit karo aku.

“apa iki pesan Hana wingi lagi golek kupu-kupu?”

“Nek pancen seneng, maburke wae, ben kupu-kupu kuwi wae sing ngerawat awake dhewe. Seneng iki ora mesti duweni.”

“lan kenapa kanggo matur sugeng pamanggih maneh wae Hana ora gelem? Apa Hana wis weruh nek aku iki.......?”

Pitakonan kaya kuwi sing terus wae dipikir dening Hani. Pitakon sing kudune ora perlu ditakonke wis ngerti wangsulanane.

***

Dina iki ana pameran buku ning kampuse Hana, buku saiki dadi barang sing paling disenengi karo Hana awit kuliyah. Hana ugi wis nyiapke duit kanggo tuku buku sing disenengi dheweke. Nganti lali wis suwe muter-muter ning pameran buku kuwi, untung wae dina iki kuliyahe Hana kosong, dadi bisa sapuase muter-muter pameran buku kuwi. Nganti ana siji buku sing Hana senengi. Terus Hana menyang kasir kanggo bayar buku kuwi, judul bukune kuwi “Temukan Separuh Hatimu Hari Ini” buku kuwi dituku Hana nganggo duit seket ewunan loro. Sakwise tuku buku, Hana langsung maca buku kuwi ning bangku sing ana ing cedak pameran buku kuwi mau, . "Separuh Hati di SD," Bab awal niang buku kuwi. Tembe mung sedelok maca buku kuwi nanging ana sing deloki Hana sing kadohan nyambi ngundang dheweke.

“Hana? panjenengan Hana to?” jare wong kuwi mau.

Hana bingung, nanging ning pikirane Hana kaya wis tau ketemu karo bocah kuwi.

“Han-Haniiii?”

“Hana?”

“Hani?”

“Iya, menika kulaHani kanca SD mu.”

“Loh, panjenengan ning Semarang to saiki?”

“Iya, Kok panjenengan boten ngabari? panjenengan kok boten dolan Brebes maneh? Kenapa panjenengan ora pamit lagi arep tindak Semarang biyen? Kenapa?”

Pitakonan Hani kaya suwara klakson bis ning dalan lagi kena macet sing dipencet ping akeh.

Hana ora bisa mangsuli pitakonane Hani mau. Akhire Hana nylimur

“kados pundi pawartane Hani?” takon Hana

“Alhamdulillah, sae Na. Panjenengan kados pundi?” Hani bales takon

“Alhamdulillah sae.” Wangsulan Hana

“Eh, panjenengan tuku bukuku toh?”

“Buku panjenengan?” Hana dadi bingung.

“Iya bukuku, jajal panjenengan waos sing nulis buku kuwi sinten?”

“Ha-ni Rah-ma-wa-ti, Hani Rahmawati? Lah ternyata panjenengan sing damel buku iki?”

“Iya,” Hani mesem

“Wah hebat ya panjenengan, wis nerbitke buku.”

“Kuwi namung catatan harianku kok, aku kirim ning penerbit, dilalah penerbite kuwi seneng akhire dadi buku. hahaha” Hani guyu

“Waah, buku iki kayane pas kanggo ceritane dhewek ya, apa maneh bab sing pertama “separuh hati di SD” iya toh, Ni?”

“Iya ya, Na. Haha” Hani guyu.

Hana ngongkon Hani lungguh ning pinggire, terus ngobrol nganti sore. Hana karo Hani ngobrol ngalor ngidul, awit cerita lagi SMP, terus SMA, kabare bu guru sing biasa ngongkon metu ning kelas, apa lapangane esih ana apa wis dadi pabrik, apa esih ana bocah sing dolanan layangan kaya biyen Hana karo Hani, nganti Hana takon menyang Hani, sabenere cah lanang sapa sing ana ning buku kuwi, kaya sing ana ning bab siji, kayane pancen spesial kanggo Hani.

“Oh iya Ni, cah lanang sing ana ning buku iki sapa sih?”

Nanging Hani meneng wae.

“Ni, Hani?” Suwara Hana ora bisa nyadarke bengongane Hani.

Suasana hening sing ana nganti Hani mangsuli pitakonan Hana kuwi.

“Kuwi kowe Na, iya kuwi kowe.”

“Maksude?” Hana kaget krungu wangsulanane Hani.

“Iya kuwi sing ana ning buku kuwi kowe Na, kowe iki adhiku, kowe putra saka Bapa Susanto lan Ibu Wiwit Rahmawati.”

Nanging Hana tetep ora percaya karo sing diomongke Hani.

“Hana, aku ora ngapusi Na, kowe kuwi pancen adhiku, delok namamu karo aku, Hana, Hani, mirip toh? Delok nama pungkasane aku, karo asmanipun pungkasan Ibu, Rahmawati padha toh?”

“Tapi, tapi Ni?”

Lah kowe perlu bukti apa maneh? Kowe kelingan ora lagi biyen lagi aku bantu kowe garap PR, terus aku nulis? Pas kowe takon tulisan kuwi kanggo sapa aku mesti wangsulan “kanggo, wong sing paling aku tresnani lan sing senasib karo aku.” Hana, kuwi kowe Na, kowe adhiku. Ayo saiki ning omahmu, ketemu karo simbah, layang kuwi di gawa simbah. Simbah tak titipke layang saka aku, kanggo kowe nek kowe wis gedhe.

Hana langsung ngejak Hani menyang omahe ketemu karo simbahe.

***

Simbah lagi lungguh wonten arep omah.

“Mbah, layang ingkang kula titipake wonten?”

“Kowe Hani?”

“Inggih mbah, kula Hani ingkang dekben nitipake layang  menyang simbah.”

“Kowe nambah ayu ya ndok, simbah nganti ora bisa kelingan karo kowe.”

“Inggih mbah, suwun. Samenika seratipun wonten pundi mbah?”

“Layang sing biyen kuwi? Simbah lali nyimpene ning endi. Sedelok ya tak golek sik sedelat. Kayane ning kotak iki.”

Ora suwe layange ketemu.

“Na maca layange, iki layang sing biyen tak titipke ning simbah, sing nulis layange iki aku.”

Hana maca layang kuwi.

“kanggo Hana adhiku sing tak tresnani....

“Hana, sinau sing rajin ya,aja nganti dikon metu saka kelas maneh.

Kowe kelingan ora Na, biyen lagi mbak mlebu got? Kuwi mbak lagi doa supaya mengko ana waktu sing pas kanggo manehi weruh nek kowe kao aku iki seduluran

Mbak weruh nek dhewek iki sedulur saka Ibu Sofiah, Ibu panti asuhan Cinta Negri, biyen ana Bapa karo Ibu nitipke aku karo kowe ning kana. Lagi umur kowe rong taun, kowe diadopsi karo simbah. Lan saminggu sakwise mbak sing diadopsi karo tanggane simbah.

Kowe ngerti ora rasane diundang “mbak” karo adhimu dhewe?

Undang aku mbak, Hana.

Brebes, 14 September 2001

Hani Rahmawati.”

***

Sakwise maca layang kuwi Hana nangis, eluhe metu saka mripate, terus metu suwara saka tutuke lirih.

“Mbakyu.” Suwara Hana lirih.

Lan Hani ugi ora kuwat nahan eluhe sakwise krungu Hana ngucap kuwi.

Akhire suwara sing biyen krungu maneh, suwara sing ora bakalan dilaliake Hana.

“Hana, kowe ora garap PR maneh?”Hani nyobi ngelingaken Hana soal suwara kuwi sing sering krungu ning kupinge Hana

“hahaha,” Hana guyu krungu kuwi metu sing tutuke Hani,

Cah loro kuwi mau sikepan lan Hana ngomong

“Mbak, ngluru Bapa kaliyan Ibu sesarengan nggih.”

“Iya dek, sing penting bareng-bareng karo kowe dek mbak gelem kok.”

--- The End---